Pochodzi z Persji skąd Arabowie przywieźli go w średniowieczu ok. IX w. do Hiszpanii. W pozostałych krajach europejskich nie znalazł większego uznania. Dopiero wiek XIX stał się okresem przełomowym w uprawie szpinaku.
Pochodzi z Persji skąd Arabowie przywieźli go w średniowieczu ok. IX w. do Hiszpanii. W pozostałych krajach europejskich nie znalazł większego uznania. Dopiero wiek XIX stał się okresem przełomowym w uprawie szpinaku. Jednak największą popularność zdobył po drugiej wojnie światowej, kiedy to Amerykanie rozpoczęli reklamę tego mało docenianego warzywa, niezwykle bogatego w różnorodne składniki.
Do spożycia przeznacza się owalne, okrągło-owalne lub trójkątnie strzałkowate liście o zabarwieniu jasnym do ciemnozielonego. Mogą być one błyszczące lub matowe, lecz najcenniejsze - pod względem biologicznym i smakowym - są wyłącznie liście młode. Liście wyrośnięte są twardsze, mniej smaczne i mają mniejszą wartość odżywczą.
Posiada bardzo dużo łatwo przyswajalnego żelaza, magnezu i witaminy A, B1, B2, PP i sporo witaminy C. Po za tym zawiera sód, potas, wapń, mangan, kobalt, miedź, cynk, fosfor, fluor, chlor, jod, karoten zamaskowany zielonym chlorofilem, który jest bliskim krewnym hemoglobiny, witaminy E i K.
Szpinak jest niskokaloryczny 100g to ok. 20 kalorii
Ze względu na dużą zawartość chlorofilu działa krwiotwórczo.
Jedynym mankamentem jest to, że szpinak zawiera kwas szczawiowy, który w połączeniu z wapniem tworzy nierozpuszczalny związek - szczawian wapnia, nieprzyswajalny przez organizm. Dlatego też nie powinien być spożywany przez osoby cierpiące na artretyzm, reumatyzm, wątrobę, nerki i ludzie cierpiący na dolegliwości przewodu pokarmowego. Z kolei bez problemu mogą go jeść ludzie prowadzący siedzący tryb życia, mający problemy z zaparciami, ponadto wskazany jest dla osób z anemią.
Spożywany w stanie surowym w sałatkach, także gotowany i duszony oraz jako składnik farszów do pierogów, naleśników czy zapiekanek.