Pierwsze informacje o uprawie w Europie pochodzą z XV w.
Pierwsze informacje o uprawie w Europie pochodzą z XV w.
Pierwsze informacje o uprawie w Europie pochodzą z XV w.Bogate w witaminę C, zwłaszcza porzeczka czarna. Zawierają pektyny, garbniki i antocyjany oraz składniki mineralne, w tym bor i jod, a także związki żelaza, fosforu, wapnia i magnezu. Świeże owoce porzeczek mogą być przydatne w leczeniu awitaminoz i niedoborów witamin w przebiegu ciężkich chorób.
Większą wartość odżywczą i dietetyczną mają porzeczki czarne o specyficznym smaku i zapachu.
Porzeczki czarne zawierają znaczne ilości witaminy C (do 400 mg w 100 g), która jest bardzo dobrze przyswajana dzięki obecności witaminy P (rutyny).
Czarne porzeczki znajdują zastosowanie w chorobach układu pokarmowego w postaci naparów, odwarów, soków i kisieli. Są cenne w przeziębieniach i stanach z osłabionymi procesami obronnymi organizmu, w stanach zapalnych śluzówki jamy ustnej, w krwawieniach z dziąseł i przewodu pokarmowego, w biegunkach, nieżytach dróg moczowych, kamicy nerkowej, miażdżycy i chorobach reumatycznych.
Liście porzeczek zawierają olejek eteryczny, garbniki, kwasy organiczne i sole mineralne, głównie związki boru i magnezu, mają właściwości moczopędne. Garbniki zawarte w liściach mają właściwości przeciwzapalne i ściągające. Odwary z liści czarnej porzeczki mogą być wykorzystywane w leczeniu biegunek lub, zewnętrznie, w leczeniu chorób skóry.